Pech onderweg, maar desondanks in Wilhelmsburg

Vandaag, vrijdag 22 aug. is er een lange rit te gaan, al vroeg uit de veren dus.. Om 6.00 uur al in de weer, om 7.00 uur vertrek ik. Door de stad heen - mensen gaan naar hun werk - vind ik mijn weg, de R1, aan de linker oever van de Donau. Over Steyregg gaat het, langs het water dat helemaal niet zo blauw is als de Donau moet zijn. Schepen zie ik niet, eindeloos ploeter ik tegen een straf windje in. Slechts enkele vissers zie ik, die zo te zien hier de nacht hebben doorgebracht. Veel witte zwanen aan de kant, hun jongen bereid te beschermen tegen ieder gevaar, iets verder pleeg ik een plasje en kijk tevens naar mijn fiets, die soms een raar geluid laat horen. Ook doe ik een nieuwe batterij in mijn GPS. Dan zie ik dat ik had moeten afslaan, richting Mauthausen. Nu gaat het via slingerende wegen door begroeiing en over bochtige weggetjes door de bebouwing. Opeens zie ik een bordje "Gedenstatte Mauthausen" staan, 4 km vanaf mijn route. Ik gun mij nu de tijd niet, maar op de terugweg probeer ik dit voormalige concentratiekamp te bezoeken. Ook, om daar stil te staan bij de eerste deportaties van joden uit Nederland en in het bijzonder uit Enschede/Haaksbergen. Daar werden ze de dood ingedreven door de erbarmelijke werkomstandigheden en gewelddadigheden van de nazi's. Mauthausen, ik merk dat ik heden van deze naam nog gruw. Verder trap ik, er zijn meer fietsers op de route gekomen; ik vind het leuk om ze in te halen. Dan kom ik in het schilderachtige Grein, mooi gelegen in een grote bocht van de rivier. Tijd voor een cola en een korte pauze. Als ik extra moet aanzetten kraakt mijn fiets meerdere keren, is het de ketting misschien? Als ik kilometers later aankom in Marbach, een leuk plaatsje waar ik op de terugweg overnacht, zie ik een fietsenmaker. Het lijkt mij goed om toch maar eens te vragen wat er met mijn fiets aan de hand is. De zaak, 'Steindl's Bike Shop, is echter gesloten, maar ik moet even bellen. Een wat oudere man komt aanlopen, ik vertel hem dat mijn fiets steeds knokt; hij kijkt er naar en denkt te weten wat er aan schort. Ik moet een uurtje later terugkomen als zijn zoon terug is, dan zal deze de boel herstellen, hopelijk. Maar hoe hij ook probeert de lagertjes aan te brengen, tekens mislukt het omdat er een breuk zit in de 'Lagerschale'. Het is niet te herstellen. Opspalken naar een nieuwe naaf kost tijd en geld, ik besluit tot een nieuw wiel, hoewel het niet de kleur heeft van mijn fiets. Gelukkig, ik kan weer verder, en werkelijk: ik fiets weer als een trein. Kilometer na kilometer, helemaal tot aan een verwijzing naar Melk. Ik draai fietsend omhoog - het is om dol van te worden - in een 10 ringen hoge toren naar een brug over de Donau richting Melk. Het de A1, een Bundesstrassse, zonder fietspad. Na een flinke klim zie ik in de verte en abdij schitteren in het zonlicht. Deze kerk blinkt aan alle kanten! Voorwaar een juweeltje! Nu moet ik nog 26 km naar St. Polten en dan nog een stukje. Maar de kilometers beginnen te tellen.. De weg is saai en lang, heuvelachtig bovendien. Gaat het niet te laat worden? Kan ik het nog wel aan? Ik wil me beraden in een Gasthof, in Gasthoff Bertl in Gererdorf, een dorp 8 km voor St. Polten. Maar die is gesloten.. En voor mij doemt een pittige helling op. Verder gaan? Ik bel Helmut, mijn gastheer. Dan is het leed geschied: hij komt enige tijd later. Het weerzien voelt als vanouds. Hij rijdt mij door bergen en dalen naar zijn huis, kronkelige weggetjes, die ik bergop nooit zou kunnen trappen in dit stadium. Ik maak kennis met zijn vrouw Johanna, word wegwijs gemaakt in hun zeer.ruime woning en ga eerst douchen voordat ik een lekkere hap eten krijg. Het voelt na 139 kilometer goed hier zijn!