Al vroeg uit de veren, niet leuk als je niemand goedemorgen hoort zeggen. Een korte rit vandaag, kan ik voor de derde keer in korte tijd Passau nog beter leren kennen. En het is nevelig. Wat zal de dag brengen? Gelijk zie ik een Konditerei: dus brood en koffie! Zo begint de dag toch nog goed. Al gauw rijd ik door een mooi gebied, het is bosrijk, en het gaat steeds merkbaar omhoog. Naast mij vaart een passagiersboot, met constant 23,4 km per uur kan ik hem bijhouden. Lange tijd is het schip mijn metgezel, maar blijft dan achter mij, waarschijnlijk door de sterke stroom in de meanderende Donau. Ik herinner me nog dat er een kleine veer is bij Obermuhl, maar als ik er ben, zie ik het vaartuigje niet. Plotsklaps gaat de weg omhoog en schakel ik terug. Met moeite ga ik omhoog, een raar geluid, ik trap door en hoor geratel.. De boel zit vast. En nog meer: een tiental spaken zijn geknapt en terwijl ik ze er uit haal zie ik dat er nog een tiental los zit. Ik krijg er wat beweging in, maar het achterwiel slipt langs de remmen. Wat nu?
Een passerende fietser kent de omgeving. Ik vraag hem naar de Pfannenhilfe. Hij wijst me naar het 500 m. verder liggende Gasthof. "Dort wissen die Bescheid". Duwend schuif ik mijn fiets verder en denk ondertussen: als ik maar in Passau kom.. En inderdaad, de waard weet raad: hij brengt mij en mijn kapotte achterwiel naar een fietsenmaker in het dorpje bovenop de berg: Haibach ob der Donau. "Der Hersteller ist leider nicht da, und es gibt heute gar kein Techniker", zeggen de aanwezige meisjes in de winkel. Een van hen biedt mij een kop koffie aan. Lief toch, niet? De vraag die me echter bezighoudt, is: 'hoe kom ik in Passau? Misschien hier een andere fietsenmaker?' "Mit dem Schiff naturlich, dort an der Schlinge in Schlogen", zegt een van hen, nadat ik heb verteld dat ik gebracht ben door de waard van het gasthuis daar beneden aan de rivier. Het is een mooi en goed idee, maar het vertrekpunt geeft wat misverstand. De waard, mijn chauffeur, wil me wel naar Schlogen brengen, notabene 9 km verderop. Heel mooi!
Ik nestel mij op zijn terras met een Stiegl Weiszbier Alkoholfrei, bestel een "Goulash mit Brot" en sla met weemoed de vele fietsers gade, die hier de oversteek maken. Anderhalf uur later brengt de waard van donauterrasseamlimes.at mij op toeristische wijze over de berg heen naar de aanlegplaats. Hij heeft nog even tijd voor een praatje, dan bedank ik hem voor de service en geef hem een vergoeding. Nu heb ik tijd genoeg. Wachtend geniet ik op het terras 'an die Schlinge der Donau' van een lekkere Konig Ludwig Weiszbier in de inmiddels doorgebroken zon. Eindelijk komt het schip, de "Linz", stroomafwaarts aangevaren, draait in de bocht waar ik mijn kleine Fahre had verwacht en legt aan. Een grote groep mensen gaat aan boord, maar op het schip vind ik ze niet terug; ze zwermen over de verschillende dekken. Richting Passau ga ik nu, voor € 16,50 + 2,00 (fiets). Ik voel mij de koning te rijk: zomaar op een passagiersboot bij mooi weer over een van de mooiste stukken van de Donau! Drie uur lang door bochten en langs torende kastelen. Het is mooi en blijft mooi, tot en met Passau zelf. Dan duw ik mijn slippende en ratelende fiets het dek af naar mijn hotel, Hotel Rotel Inn, niet ver van de aanlegsteiger en.. vlakbij het station. Dit goedkope hotel, naast de Donauradweg en pal aan het water, is helemaal bestemd voor doorgaande fietsers. Ideaal. Maar de stad wil ik toch nog zien. En om te eten natuurlijk, immers het is mijn laatste diner. Weg van de touristen vind ik aan de Donau een klein restaurant, Restauran Croatia. De afsluiting van mijn verlengde vakantie naar Istrie kan niet beter zijn!